کنتراست فام، ساده ترین کنتراست هفتگانه رنگ است. این کنتراست به تبحر زیادی در دید احتیاج ندارد زیرا با رنگ هایی در نهایت درخشش پدید می آید. چند نوع مشخص از ترکیبات آن عبارتند از:
- زرد/قرمز/آبی
- قرمز/آبی/سبز
- آبی/زرد/بنفش
- زرد/سبز/بنفش/قرمز
- بنفش/سبز/آبی/نارنجی/سیاه
درست همانطور که سیاه و سفید شدیدترین کنتراست تیره روشنی را نشان می دهد، زرد/قرمز/آبی نیز منتهای شدت کنتراست فام را بازگو می کند.
برای ایجاد کنتراست، حداقل سه رنگ به وضوح متفاوت مورد نیاز است. شدت کنتراست فام وقتی کاهش می یابد که رنگ های آن از سه رنگ اصلی دور شوند.
بنابراین شدت کنتراست نارنجی، سبز و بنفش کمتر از شدت کنتراست زرد، قرمز و آبی است و کنتراست رنگ های ثالث خیلی کمتر از این دو گروه است.
وقتی هر یک از رنگ ها با خط سیاه یا سفید از هم جدا می شوند، خصوصیات فردی خود را بهتر نشان می دهند. به این ترتیب، تاحدی از تاثیر متقابل آن ها بر هم کاسته می شود و هر رنگی نمود حقیقی خود را بازمی یابد. با وجودی که تریاد زرد/ قرمز/ آبی شدیدترین کنتراست فام را ارائه می دهد، از هر رنگ خالص دیگری نیز می توان در ایجاد این کنتراست استفاده کرد.
وقتی تیره روشنی رنگ ها در کنتراست فام تغییر می یابد، ارزش های بیانی کاملا جدید زیادی پدید می آید. به همین طریق، وسعت سطح زرد، قرمز و آبی می تواند تغییر کند. تنوعات بی شمارند و قدرت بیانی، همراه هر یک از انواع آن ها نیز به همان اندازه بی شمار است. سفید درخشش رنگ های همجوار خود را کاهش می دهد و آن ها را تیره جلوه می دهد. زمینه سیاه موجب می شود رنگ ها روشن تر به نظر برسند. بنابراین سفید و سیاه می توانند عناصر نیرومند کمپوزیسیون رنگ به حساب آیند.
شاید بتوان گفت تابلوی “عروج” گرونه والد عظیم ترین نمونه ای است که در آن این کنتراست، نیروی بیانی جهان شمولی را آشکار می سازد.
منبع: کتاب هنر رنگ یوهانس ایتن. ترجمه: عربعلی شروه.